Telefoon

Gister las ik over een initiatief, dat ervoor wil zorgen dat mensen die zich eenzaam voelen opgebeld worden door onbekende vrijwilligers. Om even een praatje te kunnen maken. Dat klinkt sympathiek, hé? Zoals zoveel goedbedoelde initiatieven om eenzaamheid aan te pakken. Maar zou zo'n goed bedoeld telefoontje van steeds weer andere onbekenden helpen, als je je al lang eenzaam voelt?
Nee. Dat denk ik niet. 

Eenzaamheid. Dat is het fysiek ervaren tekort aan patronen van verbinding met andere mensen. Dat doet pijn. En verbinding is méér dan alleen even een onbekende stem horen, die vraagt hoe het met je gaat. Verbinding ervaar je in een contact met een ander persoon waar jij je prettig bij voelt. Die bij jou en jouw waarden past. Niet eenmalig, maar in een wederkerig en regelmatig terugkerend contact, op een manier die in jouw behoefte voorziet. Dát is het gemis dat mensen die zich langdurig eenzaam voelen, ervaren. En dat gemis doet écht pijn. Dat moeten we serieus nemen.