Gister las ik over een initiatief, dat ervoor wil zorgen dat mensen die zich eenzaam voelen opgebeld worden door onbekende vrijwilligers. Om even een praatje te kunnen maken. Dat klinkt sympathiek, hé? Zoals zoveel goedbedoelde initiatieven om eenzaamheid aan te pakken. Maar zou zo'n goed bedoeld telefoontje van steeds weer andere onbekenden helpen, als je je al lang eenzaam voelt?
Nee. Dat denk ik niet. Eenzaamheid. Dat is het fysiek ervaren tekort aan patronen van verbinding met andere mensen. Dat doet pijn. En verbinding is méér dan alleen even een onbekende stem horen, die vraagt hoe het met je gaat. Verbinding ervaar je in een contact met een ander persoon waar jij je prettig bij voelt. Die bij jou en jouw waarden past. Niet eenmalig, maar in een wederkerig en regelmatig terugkerend contact, op een manier die in jouw behoefte voorziet. Dát is het gemis dat mensen die zich langdurig eenzaam voelen, ervaren. En dat gemis doet écht pijn. Dat moeten we serieus nemen.
0 Comments
Alleen op stap. Heel vaak wordt dat verward met eenzaamheid. Terwijl je je helemaal niet eenzaam hoeft te vóélen, als je in je eentje bent!
Er is maar één manier om zeker te weten of iemand zich eenzaam voelt. Vraag ernaar! Help mee het taboe te doorbreken... Af en toe voel je je eenzaam. Niemand ontkomt eraan. Je eenzaam voelen is niet zómaar een gevoel. Het is een belangrijk signaal, want het geeft aan dat er niet wordt voldaan aan jouw behoeften aan contact, of verbinding met andere mensen. Omdat het zo'n belangrijk signaal is, doet het ook écht pijn. Wist je dat het eenzame gevoel hetzelfde gebied in de hersenen prikkelt, als lichamelijke pijn? Neem het serieus!
|