Spraakverwarring & misverstanden: OUDEREN

EENZAAMHEID TREFT VOORAL OUDEREN
Een wijd verspreid misverstand, is de overtuiging dat eenzaamheid vooral ouderen treft. Terwijl eenzaamheid onder alle leeftijden voorkomt. De GGD bijvoorbeeld meet elke 4 jaar onder de bevolking van 18 jaar en ouder, hoe vaak mensen zich eenzaam voelen. Die cijfers liegen er niet om: 40% van de bevolking ouder dan 18 jaar zegt zich té vaak eenzaam te voelen, en 10% zelfs dat zij zich langdurig, chronisch eenzaam voelen. Dan heb je het echt over grote aantallen.
Onder jongeren is eenzaamheid overigens nog niet gemeten. Alles wijst er echter op dat óók in de groep jonger dan 18 jarigen, eenzaamheid een probleem is dat aandacht behoeft. 

Waarom is dat misverstand over eenzaamheid bij ouderen nou zo hardnekkig? Misschien wel, omdat procentueel gezien de eenzaamheid onder de aller-oudsten, vanaf 75 jaar, ook het hoogst ís. Ouderen hebben immers eerder te maken met zaken als verslechterende gezondheid, afnemende mobiliteit, overlijden van geliefden en vrienden, en dergelijke. En eenzaamheid is altijd een reactie op veranderingen in die belangrijke levenspatronen zoals familie, levenspartner, kinderen, maar óók werk, gezondheid en mobiliteit en woonomstandigheden. 
Máár: er zijn vele malen méér mensen in de leeftijdsgroepen jonger dan 75. 
Eenzaamheid mag procentueel dan het hoogst zijn onder de aller-oudsten; de grote aantallen mensen die er last van hebben bevinden zich in de leeftijdsgroepen daaronder.

Eenzaamheid onder ouderen is absoluut een probleem dat aandacht behoeft. Het is echter niet terecht als het te besteden budget gericht op de aanpak van eenzaamheid, uitsluitend benut word voor ouderen. Dat betekent namelijk, dat aan de problemen van een véél grotere groep mensen voorbij gegaan.      
​