Spraakverwarring & misverstanden: ALLEEN

EENZAAMHEID IS IETS VOOR MENSEN DIE ALLEEN ZIJN  
In gesprekken met mensen over eenzaamheid word opvallend vaak de koppeling gemaakt van eenzaamheid aan alleen-zijn. Veel mensen zijn er oprecht van overtuigd dat eenzaamheid alleen diegenen treft, die zich, door wat voor reden ook, niet in gezelschap van andere mensen bevinden.  
Ook dit is een misverstand, minstens net zo hardnekkig als het misverstand over ouderen en eenzaamheid, dat ik in mijn vorige blog aan de kaak stelde. 

Eenzaamheid is een emotie, een gevoel. Een gevoel dat de kop opsteekt als je in de verbinding met andere mensen niet vindt, waar jij behoefte aan hebt. En dat gevoel kan zich in élke situatie voordoen.  

Lees maar eens mee met  onderstaande voorbeelden:
Vaak word gedacht dat iemand met veel vrienden zich niet eenzaam voelt. Maar is dat ook zo? Ook in een vriendengroep kan het best zo zijn, dat je er niet vindt waar je behoefte aan hebt. Stel dat iemand juist verlangd naar een veel diepgaander relatie. Die kan zich tussen z'n vrienden, hoe gezellig ook, enorm eenzaam voelen. 
Ook tussen collega's bijvoorbeeld kun je ongelooflijke eenzaamheid ervaren, als je je bijvoorbeeld niet geaccepteerd voelt als persoon, om wie je bent. Dan kun je je behoorlijk buitengesloten voelen.
En wat denk je van de eenzaamheid die de kop opsteekt bij mensen, die na jaren huwelijk merken dat zij als partners uit elkaar gegroeid zijn? Elkaar ergens tijdens die intensieve opvoedperikelen van de kinderen kwijt geraakt zijn?

Het tegenovergestelde komt ook voor. In tegenstelling tot wat vaak gedacht word, zijn er ook legio voorbeelden van mensen die alleen zijn en geen eenzame gevoelens ervaren. Als er bijvoorbeeld sprake is van een klein sociaal netwerk, kan het best zo zijn dat dat netwerk toch in voldoende mate in hun behoefte aan verbinding voorziet.
En denk eens aan mensen die moederziel alleen op vakantie gaan, die daar volop van kunnen genieten zonder zich ook maar een greintje eenzaam te voelen.    

Geen mens is gelijk, iedereen is anders. Ieder ervaart zijn of haar emoties op een eigen manier, en op momenten die voor iedereen verschillend kunnen zijn. Daar is het gevoel van eenzaamheid géén uitzondering in. Daar komt dan ook nog eens bij, dat ieder een eigen basisbehoefte aan verbinding met andere mensen heeft. De behoefte van de één kan vele malen groter of juist kleiner zijn, dan de behoefte aan verbinding van de ander. 
​
Dat is wat eenzaamheid persoonlijk, individueel ervaren en complex maakt. En waardoor er geen standaardoplossing bestaat, die bij iedereen helpt.   

---